ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
ΜΕΡΟΣ E
Η ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ 1936
«Ενίοτε, μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της.
Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, .»!Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση
Ποιός είναι αυτός που το είπε; Και από ποιό σύμπαν προέρχεται ;
Η έκπληξη είναι ότι είναι αυτόχθων .Προέρχεται από την Μεταξική Ελλάδα του 1938 και ήταν νομικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης στο Διεθνές Δικαστήριο της Κοινωνίας των Εθνών στο οποίο είχε προσφύγει η βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique» μετά την άρνηση του Μεταξά το 1936 να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου της. Το όνομά του ήταν Γιούπης και το ανωτέρω αποτελεί απόσπασμα του υπομνήματος που κατέθεσε .Στο ίδιο υπόμνημα αναφέρεται και ότι
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο». (Yearbook of the International Law Commission, 1980, vοlume II part one, σελ.25-26).
Δυστυχώς έπεσε έξω.Κάποιες κυβερνήσεις σήμερα με την ίδια «ανησυχία για τη χώρα και τους πολίτες» καταλήγουν στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα ,ήτοι: στο ξεπούλημα της χώρας,ως λύση ανάγκης.
Με αυτή λοιπόν την λιτή αιτιολογία, δηλαδή , θέλουμε να πληρώσουμε αλλά δεν μπορούμε,το δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα , με μία ιστορική απόφαση το 1939 την οποία χρησιμοποίησε το 2003 η Αργεντινή η οποία με το διάταγμα 256/2002 ανέστειλε την πληρωμή του εξωτερικού χρέους, και ο πρόεδρος της, Νέστωρ Κίχνερ, κατάφερε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του. Ολόκληρη την απόφαση μπορείτε να τη βρείτε εδώ (στην αγγλική γλώσσα) :
Perm. Link:
http://www.worldcourts.com/pcij/eng/decisions/1939.06.15_societe_commerciale.htm
To ίδιο συνιστώ στην κυβέρνηση και στους βουλευτές της αντιπολίτευσης που την δείχνουν να την αγνούν.
Από νομική άποψη δύο είναι οι ενστάσεις που μπορούν να προβάλλουν χώρες που χρωστούν έναντι των δανειστών :α) η λύση Μεταξά, που στηρίζεται στην αρχή του Ρωμαϊκού Δικαίου salus populi suprema lex est(Υπέρτατος νόμος η σωτηρία του λαού) και β) η ένσταση του «επονείδιστου» χρέους , (odius dept)
Α)H πρώτη άποψη έχει γίνει δεκτή εκτός της περιπτώσεως της Ελλάδας το 1939 από :
1)το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο των Η.Ε το οποίο έχει κρίνει πως: “το πρώτο καθήκον (του κράτους) είναι απέναντι στον εαυτό του. Η επιβίωση του αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Τα έσοδα του ορθά αφιερώνονται στον σκοπό αυτό”
2) Το Διεθνές Κέντρο για την Διευθέτηση Επενδυτικών Διαφορών (International Centre for Settlement of Investment Disputes –ICSID-) το οποίο αποτελεί διαιτητικό/δικαιοδοτικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας, με πρόσφατες αποφάσεις του 2010 με τις οποίες δέχθηκε ότι η τελευταία μπορούσε να επικαλεστεί κατάσταση ανάγκης για την περίοδο 2001 έως 2003 ως λόγο καταγγελίας σχετικής διμερούς συνθήκης με δανειστές της.
3)Το ιταλικό ακυρωτικό , που επίσης έκρινε, ότι η εν λόγω πράξη αποτελούσε άσκηση κυριαρχικής αρμοδιότητας και ότι τα συμφέροντα της οργανωμένης από το κράτος κοινότητας έχουν απόλυτο προβάδισμα έναντι αντίθετων συμφερόντων, πράγμα που αποκλείει τον νομικό τους έλεγχο από αλλοδαπά δικαστήρια, ως acta iure imperii.
4) Και το γερμανικό ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο το οποίο θεώρησε ότι δεν υφίσταται υποχρέωση του γερμανικού κράτους για προστασία δικαιωμάτων πολιτών του (Schutzpflicht) που πλήττονταν από την εν λόγω πράξη.
Β) Η δεύτερη ένσταση του «επονείδιστου χρέους» χρησιμοποιήθηκε στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους του Ισημερινού και αποτελεί το βασικό παράδειγμα εφαρμογής της θεωρίας αυτής στην πράξη. Ο Πρόεδρος Κορέα συγκρότησε το 2007 μια Διεθνή Επιτροπή Εξέτασης του Δημόσιου Χρέους, «με σκοπό την διερεύνηση της νομιμότητας, νομιμοποίησης, διαφάνειας, ποιότητας και αποτελεσματικότητας του», η οποία στην από 20/11/2008 Έκθεση της διαπίστωσε μια σειρά παρανομιών και παραβάσεων.
Βάσει των πορισμάτων της Έκθεσης, ο Κορέα σταμάτησε την πληρωμή των κρατικών ομολόγων του έτους 2012 τον Δεκέμβριο του 2008 και των κρατικών ομολόγων του 2030 τον Φεβρουάριο του 2009. Ήταν η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία όπου ένα κράτος διέγραψε μονομερώς δημόσιο χρέος χωρίς να επικαλεστεί κατάσταση ανάγκης που να επιβάλει την επαναδιαπραγμάτευση του.
Ήδη, σήμερα κατόπιν συμφωνίας με τους δανειστές του, ο Ισημερινός έχει εξαγοράσει ένα μεγάλο τμήμα του χρέους στο 30% μόλις της αρχικής του τιμής.
Ο αναπληρωτής καθηγητής ευρωπαικών θεσμών στις Βρυξέλλες, κ. Μαριάς αναφέρει:
“ Η έννοια του «επονείδιστου χρέους» εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Διεθνές Δίκαιο με αφορμή την άρνηση των ΗΠΑ να εξοφλήσουν το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία το 1898. Συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ ισχυρίστηκαν τότε ότι το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία είχε δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα συμπαιγνίας της κουβανικής «ηγεσίας» με τους Ισπανούς πιστωτές προκειμένου να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του κουβανικού λαού κατά τη διάρκεια της ισπανικής αποικιοκρατίας. Για το λόγο αυτό, οι ΗΠΑ, που εν τω μεταξύ είχαν καταλάβει την Κούβα μετά τον αμερικανο-ισπανικό πόλεμο, αρνήθηκαν την εξόφληση του κουβανικού χρέους στην Ισπανία.
Μερική εφαρμογή της ρήτρας του «επονείδιστου χρέους» έγινε και το 1919 από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, με αφορμή τα πολωνικά χρέη προς τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Πρωσίας.
Στην πορεία, η Σοβιετική Ένωση, το 1921, αρνήθηκε να πληρώσει το τσαρικό χρέος, με την αιτιολογία ότι κανένας λαός δεν ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει χρέη προς τους δανειστές του, που τον είχαν αλυσοδέσει επί αιώνες.
Ακολούθησε, το 1923, η γνωστή υπόθεση «Μεγάλη Βρετανία κατά Κόστα Ρίκα», στην οποία έγινε για πρώτη φορά δεκτή η εφαρμογή της θεωρίας του «επονείδιστου χρέους».
Πάντως, η θεωρητική επεξεργασία του δόγματος του «επονείδιστου χρέους» οφείλεται στο Ρώσο καθηγητή Alexander Nahum Sack, το 1927, που διατύπωσε στο Παρίσι με μεγαλύτερη σαφήνεια τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της θεωρίας του «επονείδιστου χρέους».
Έτσι, τρεις είναι οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία «επονείδιστου χρέους»:
1. Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
2. Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
3. Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα, να προχώρησε στο δανεισμό.
Μετά τα προαναφερθέντα νομίζω ότι ο καθένας μας δύναται ν΄αντιληφθεί ότι στην Ελλάδα σήμερα ισχύουν και τα δύο. Και επονείδιστο χρέος έχουμε και αδυνατούμε να πληρώσουμε. Επομένως τώρα ευχερώς μπορούμε ν΄απαντήσουμε στο ερώτημα «Τις πταίει» το οποίο έθεσα στο ΜΕΡΟΣ Δ΄του πονήματος αυτού «Τις πταίει» ΄Ελληνες που μπήκε υποθήκη η πατρίδα μας, η γή της,ο αέρας της, το υπέδαφος, η θάλασσά της ,οι ζωές μας , το μέλλον το δικό μας και των επερχόμενων γεννεών;
ΜΕΡΟΣ E
Η ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ 1936
«Ενίοτε, μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της.
Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, .»!Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση
Ποιός είναι αυτός που το είπε; Και από ποιό σύμπαν προέρχεται ;
Η έκπληξη είναι ότι είναι αυτόχθων .Προέρχεται από την Μεταξική Ελλάδα του 1938 και ήταν νομικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης στο Διεθνές Δικαστήριο της Κοινωνίας των Εθνών στο οποίο είχε προσφύγει η βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique» μετά την άρνηση του Μεταξά το 1936 να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου της. Το όνομά του ήταν Γιούπης και το ανωτέρω αποτελεί απόσπασμα του υπομνήματος που κατέθεσε .Στο ίδιο υπόμνημα αναφέρεται και ότι
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο». (Yearbook of the International Law Commission, 1980, vοlume II part one, σελ.25-26).
Δυστυχώς έπεσε έξω.Κάποιες κυβερνήσεις σήμερα με την ίδια «ανησυχία για τη χώρα και τους πολίτες» καταλήγουν στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα ,ήτοι: στο ξεπούλημα της χώρας,ως λύση ανάγκης.
Με αυτή λοιπόν την λιτή αιτιολογία, δηλαδή , θέλουμε να πληρώσουμε αλλά δεν μπορούμε,το δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα , με μία ιστορική απόφαση το 1939 την οποία χρησιμοποίησε το 2003 η Αργεντινή η οποία με το διάταγμα 256/2002 ανέστειλε την πληρωμή του εξωτερικού χρέους, και ο πρόεδρος της, Νέστωρ Κίχνερ, κατάφερε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του. Ολόκληρη την απόφαση μπορείτε να τη βρείτε εδώ (στην αγγλική γλώσσα) :
Perm. Link:
http://www.worldcourts.com/pcij/eng/decisions/1939.06.15_societe_commerciale.htm
To ίδιο συνιστώ στην κυβέρνηση και στους βουλευτές της αντιπολίτευσης που την δείχνουν να την αγνούν.
Από νομική άποψη δύο είναι οι ενστάσεις που μπορούν να προβάλλουν χώρες που χρωστούν έναντι των δανειστών :α) η λύση Μεταξά, που στηρίζεται στην αρχή του Ρωμαϊκού Δικαίου salus populi suprema lex est(Υπέρτατος νόμος η σωτηρία του λαού) και β) η ένσταση του «επονείδιστου» χρέους , (odius dept)
Α)H πρώτη άποψη έχει γίνει δεκτή εκτός της περιπτώσεως της Ελλάδας το 1939 από :
1)το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο των Η.Ε το οποίο έχει κρίνει πως: “το πρώτο καθήκον (του κράτους) είναι απέναντι στον εαυτό του. Η επιβίωση του αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Τα έσοδα του ορθά αφιερώνονται στον σκοπό αυτό”
2) Το Διεθνές Κέντρο για την Διευθέτηση Επενδυτικών Διαφορών (International Centre for Settlement of Investment Disputes –ICSID-) το οποίο αποτελεί διαιτητικό/δικαιοδοτικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας, με πρόσφατες αποφάσεις του 2010 με τις οποίες δέχθηκε ότι η τελευταία μπορούσε να επικαλεστεί κατάσταση ανάγκης για την περίοδο 2001 έως 2003 ως λόγο καταγγελίας σχετικής διμερούς συνθήκης με δανειστές της.
3)Το ιταλικό ακυρωτικό , που επίσης έκρινε, ότι η εν λόγω πράξη αποτελούσε άσκηση κυριαρχικής αρμοδιότητας και ότι τα συμφέροντα της οργανωμένης από το κράτος κοινότητας έχουν απόλυτο προβάδισμα έναντι αντίθετων συμφερόντων, πράγμα που αποκλείει τον νομικό τους έλεγχο από αλλοδαπά δικαστήρια, ως acta iure imperii.
4) Και το γερμανικό ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο το οποίο θεώρησε ότι δεν υφίσταται υποχρέωση του γερμανικού κράτους για προστασία δικαιωμάτων πολιτών του (Schutzpflicht) που πλήττονταν από την εν λόγω πράξη.
Β) Η δεύτερη ένσταση του «επονείδιστου χρέους» χρησιμοποιήθηκε στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους του Ισημερινού και αποτελεί το βασικό παράδειγμα εφαρμογής της θεωρίας αυτής στην πράξη. Ο Πρόεδρος Κορέα συγκρότησε το 2007 μια Διεθνή Επιτροπή Εξέτασης του Δημόσιου Χρέους, «με σκοπό την διερεύνηση της νομιμότητας, νομιμοποίησης, διαφάνειας, ποιότητας και αποτελεσματικότητας του», η οποία στην από 20/11/2008 Έκθεση της διαπίστωσε μια σειρά παρανομιών και παραβάσεων.
Βάσει των πορισμάτων της Έκθεσης, ο Κορέα σταμάτησε την πληρωμή των κρατικών ομολόγων του έτους 2012 τον Δεκέμβριο του 2008 και των κρατικών ομολόγων του 2030 τον Φεβρουάριο του 2009. Ήταν η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία όπου ένα κράτος διέγραψε μονομερώς δημόσιο χρέος χωρίς να επικαλεστεί κατάσταση ανάγκης που να επιβάλει την επαναδιαπραγμάτευση του.
Ήδη, σήμερα κατόπιν συμφωνίας με τους δανειστές του, ο Ισημερινός έχει εξαγοράσει ένα μεγάλο τμήμα του χρέους στο 30% μόλις της αρχικής του τιμής.
Ο αναπληρωτής καθηγητής ευρωπαικών θεσμών στις Βρυξέλλες, κ. Μαριάς αναφέρει:
“ Η έννοια του «επονείδιστου χρέους» εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Διεθνές Δίκαιο με αφορμή την άρνηση των ΗΠΑ να εξοφλήσουν το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία το 1898. Συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ ισχυρίστηκαν τότε ότι το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία είχε δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα συμπαιγνίας της κουβανικής «ηγεσίας» με τους Ισπανούς πιστωτές προκειμένου να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του κουβανικού λαού κατά τη διάρκεια της ισπανικής αποικιοκρατίας. Για το λόγο αυτό, οι ΗΠΑ, που εν τω μεταξύ είχαν καταλάβει την Κούβα μετά τον αμερικανο-ισπανικό πόλεμο, αρνήθηκαν την εξόφληση του κουβανικού χρέους στην Ισπανία.
Μερική εφαρμογή της ρήτρας του «επονείδιστου χρέους» έγινε και το 1919 από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, με αφορμή τα πολωνικά χρέη προς τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Πρωσίας.
Στην πορεία, η Σοβιετική Ένωση, το 1921, αρνήθηκε να πληρώσει το τσαρικό χρέος, με την αιτιολογία ότι κανένας λαός δεν ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει χρέη προς τους δανειστές του, που τον είχαν αλυσοδέσει επί αιώνες.
Ακολούθησε, το 1923, η γνωστή υπόθεση «Μεγάλη Βρετανία κατά Κόστα Ρίκα», στην οποία έγινε για πρώτη φορά δεκτή η εφαρμογή της θεωρίας του «επονείδιστου χρέους».
Πάντως, η θεωρητική επεξεργασία του δόγματος του «επονείδιστου χρέους» οφείλεται στο Ρώσο καθηγητή Alexander Nahum Sack, το 1927, που διατύπωσε στο Παρίσι με μεγαλύτερη σαφήνεια τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της θεωρίας του «επονείδιστου χρέους».
Έτσι, τρεις είναι οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία «επονείδιστου χρέους»:
1. Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
2. Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
3. Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα, να προχώρησε στο δανεισμό.
Μετά τα προαναφερθέντα νομίζω ότι ο καθένας μας δύναται ν΄αντιληφθεί ότι στην Ελλάδα σήμερα ισχύουν και τα δύο. Και επονείδιστο χρέος έχουμε και αδυνατούμε να πληρώσουμε. Επομένως τώρα ευχερώς μπορούμε ν΄απαντήσουμε στο ερώτημα «Τις πταίει» το οποίο έθεσα στο ΜΕΡΟΣ Δ΄του πονήματος αυτού «Τις πταίει» ΄Ελληνες που μπήκε υποθήκη η πατρίδα μας, η γή της,ο αέρας της, το υπέδαφος, η θάλασσά της ,οι ζωές μας , το μέλλον το δικό μας και των επερχόμενων γεννεών;
Πάλι το Μακρυγιάννη θα θυμηθώ :Όποτε σας λένε οι ξένοι σας φίλοι ντύνεστε το πουκάμισο της αρετής κλαίτε την πατρίδα και τους αγωνιστάς καθώς κλαίγει η φώκια τον πνιμένον είναι τα δάκρυά της καυτερά, σαπίζει τον πνιμένον και κάθεται και τον τρώγει.
ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΟΛΟΙ ΠΛΗΝ ΤΕΙΡΕΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου